PREMIÈRE
In de kamer hangt een stilte die bijna tastbaar is. Op een foto twee lachende mensen. Eén is nog hier, de ander aan de overkant. Alles ademt herinnering.
In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt. Maar wat als we die tijd nog even zouden kunnen rekken? Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten?
Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat dan een bijzondere dialoog. Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed. Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco…
Laika is als ‘theater der zinnen’ vaker te gast op het Krokusfestival. Denk maar aan (h)eerlijke voorstellingen als Opera Buffa, Zigzagkind, De passant en, in 2025, de fantastische muzikale vertelling Amadou.
Nu gaat het over de dood. Daarmee is het grote woord eruit. Mag het, kan het over afscheid gaan op het toneel? Zeker, en absoluut zeker in de vorm van de berg: als verzoening, als troost, als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood. En dat voor iedereen, jong en iets minder jong...
