Hands do not touch your precious Me

Met Hands do not touch your precious Me creëert Wim Vandekeybus een mythisch verhaal van confrontatie en transformatie, van licht en duister, van dood en hergeboorte. Hij werkt hiervoor samen met componiste Charo Calvo - zie ook Immer das Selbe gelogen (1991) en 7 for a secret never to be told (1997 -, acht dansers en performer en beeldend kunstenaar Olivier de Sagazan. Samen scheppen ze een universum waarin lichamen als levende en vleselijke sculpturen balanceren tussen het utopische en het gruwelijke, tussen het krachtige en het fragiele.

Zowel de voorstellingen van Wim Vandekeybus als de performances van Olivier de Sagazan werken op de grens van wat het betekent ‘lichaam’ en ‘mens’ te zijn. Vandekeybus ontwikkelde zijn bewegingstaal op basis van impulsieve en instinctieve reacties geconfronteerd met situaties van fysiek risico en gevaar. De kern van de Sagazans werk is de transfiguratie van het lichaam en het gelaat met klei en verf tot een klomp anoniem vlees. Hun exploratie van de menselijke limieten krijgt een muzikale echo in de textuur van Charo Calvo’s elektro-akoestische muziek.

Na TRACES live in december 2019 - én met een jaar vertraging - opnieuw een vintage Vandekeybus in CCHA!

“**** Vandekeybus keilt met deze voorstelling een duizend jaar oude mythe in onze schoot. Hij dringt die mythe niet op, maar toont met de hulp van kilo's klei, een geniale soundscape en zeven getalenteerde spierbundels die bijna sneller bewegen dan het licht hoe elk mens en elk volk een voortdurende strijd voert om een andere en liefst betere versie van zichzelf te worden.” KnackFocus, 17 januari 2021
"**** De spanning begint wanneer een van de dansers, trillend van twijfel, een kopje koffie naar de onderwereld brengt. Van daar is er geen weg meer terug." Het Nieuwsblad, 18 januari 2021