In haar fotografisch werk verkent Lore Stessel het raakvlak tussen fotografie en schilderkunst.
Ze gebruikt de analoge technieken van de camera op schildersdoeken door de toepassing van de gelatine-zilveremulsie. En in dit fysieke creatieproces maakt ze ruimte voor het ‘toevallige’ en het ‘onvoorziene’.
Als onderwerp neemt het lichamelijke een belangrijke plaats in. Ze is gefascineerd door de schoonheid van dagelijkse routines, kleine gebaren en de kracht van beweging. Veel van haar werk is het resultaat van ontmoetingen tussen fotograaf en danser(s). In Epifanie gaat Lore een samenwerking aan met danser Frank Gizycki en de beeldende kunstenaars Ilse Van Roy en Frederic Geurts.
over de fotograaf
Lore Stessel behaalde in 2009 een masterdiploma schilderkunst aan de Luca School of Arts in Brussel voordat ze haar opleiding voortzette aan de École nationale supérieure de la Photographie in Arles, waar ze in 2012 ook een masterdiploma behaalde. Haar werk werd onderscheiden met de Louis Roederer-prijs in 2012 en in 2020 verscheen haar eerste monografie The body will thrive. In 2024 publiceerde ze As the sky remembers the sea, uitgegeven door Cairo Apartment, waarmee ze haar onderzoek naar de relatie tussen lichaam en omgeving door middel van beeld voortzette.
Lore Stessel fotografeert vaak dansers. Ze schept aldus de mogelijkheid om de performers buiten het theater te brengen en vast te leggen, zodat ze de intense momenten van verbinding die de dansers opvoeren konden vertragen en uitrekken.
De schoonheid die Stessel tijdens deze ontmoetingen met de danser(s) vastlegt, zoekt en vindt ze ook in de observatie van veranderingen in het landschap, in het materiaal, in de trillingen die de rotsen hebben gevormd of in de golven die de zee in beroering brengen. Haar unieke fotografische stukken hebben veel van het glinsterende en verdwijnende uiterlijk van het schuim dat de zee achterlaat als de golven zich terugtrekken.
uit The Art Couch (auteur Frederic De Meijer)
“Materiaal genoeg aan dansende lichamen waar ze overwegend haar inspiratie vandaan haalt, maar daar gaat het haar niet om. Ze zoomt in op details, vergroot zaken uit, vervormt ze deels door ze op het doek te projecteren, deels door het ontwikkelingsproces van de foto op het doek zelf te laten gebeuren, ten prooi aan de grilligheid van de vloeistof die ze erop uitgiet.
Het is daar dat de magie plaatsvindt, in dat intieme proces tussen wat ze objectief op foto heeft vastgelegd, en de persoonlijke interpretatie die ze eraan geeft. Je zou het niet onmiddellijk geloven gezien de spontane indruk die het werk achterlaat, maar het is het resultaat van een lang en intensief proces. Om de juiste sfeer te creëren, investeert Lore tijd om tot de intimiteit van haar modellen door te dringen, een vertrouwensband te creëren, om op het ogenblik van de shoot naar een evenwicht te zoeken tussen haar intenties en de spontaneïteit van de choreografie die zich voor haar lens ontvouwt. Ze heeft niet de regie over het schouwspel, dat is ook nooit haar bedoeling. Niettemin wil ze het moment in beeld brengen, het gevoel, de sensatie die het teweegbrengt als bron gebruiken voor een nieuwe sensatie, die ze aan het doek toevertrouwt. Een bron, maar lang geen eindpunt.
In essentie gaat ze op zoek naar wat de mens, zowel in universele zin als in een individueel perspectief, zowel als subject als als object typeert. Maar waar ligt de overgangsfase precies? In haar ogen vormt de beweging zélf de sleutel tot dit raadsel, maar dan in de kleine gestes, de minieme gevoelsschakeringen die in elke beweging vervat liggen. Het ligt in een bepaalde kromming van de tenen, in een aanraking die net wat intenser oogt dan andere, een houding die net lang genoeg blijft hangen als prelude op de volgende. Deze details vallen haar niet meteen op, het is pas na lang onderzoek van de beelden dat deze zich als een epifanie aan haar gewaarwording onthullen.“
opening zo 16 nov 2025, 15 u t/m zo 25 jan 2026
gratis van di t/m zo van 13 tot 17 u & bij avondvoorstellingen (theaterzaal)
gesloten in de kerstvakantie
