Tempest

Lisbeth Gruwez danste bij Wim Vandekeybus, Sidi Larbi Cherkaoui en Jan Fabre. In 2007 richtte ze met muzikant Maarten Van Cauwenberghe Voetvolk op. Het duo was al vaker te gast in CCHA met o.a. The sea within (2019), Into the open (2022) en Nomadics (2023). Of met de solo’s It's going to get worse and worse and worse, my friend (2013 én 2024), Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan (2016), Piano works Debussy (2024) en Penelope (op 31 aug).

In de solo Tempest put Lisbeth Gruwez uit de precisie van de martial arts om rauwe energie te kanaliseren naar gerichte kracht. Een lichaam oscilleert tussen chaotische, scherpe uitbarstingen en een kern die stil en helder standhoudt.

Hier is woede emotie, belichaamd in een collectieve stroming – het is een trilling te midden van een energetisch geladen sfeer die in de lucht blijft hangen, doorheen en tussen ons beweegt, in een veld dat we allemaal bewonen en herkennen.

Tempest nodigt ons uit om de storm in ons op te nemen, om woede om te zetten in kracht. Dit is een plek waar de elementen met elkaar clashen, versmelten en standhouden in een nieuwe vorm van aanwezigheid. Een poreus lichaam omarmt deze rauwe kracht, en metaboliseert onrust tot helderheid.

Het is een dans in het oog van de storm - een dans die een oog in de storm opent, en zo de stilte in het hart ervan onthult.