Lisbeth Gruwez/Voetvolk

Lisbeth Gruwez begon als danseres bij Wim Vandekeybus, werkte een aantal jaren met Jan Fabre en danste bij o.a. Sidi Larbi Cherkaoui. Met de internationaal bejubelde solo It’s going to get worse and worse and worse, my friend (CCHA, 2013) bevestigde ze haar status van straffe madam. Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan (CCHA, 2016) was dan weer uitgepuurd en minimalistisch.
 

"Vandaag de dag kunnen we heel goed dingen uiteen halen, maar we vergeten ze te vaak weer bijeen te brengen." Lisbeth Gruwez

Nu ze haar 'triptiek van het extatische lichaam' heeft voltooid - It’s going to get worse…, AH/HA en We’re pretty fuckin’ far from okay - verandert ze radicaal van koers. Voor het eerst danst Gruwez haar eigen choreografie niet zelf, maar selecteerde ze een groep van tien danseressen. Tien krachtige lotusbloemen die symbool staan voor verbinding. Zij brengen een nieuw, hedendaags ritueel waarin de 'wij' het 'ik' omarmt.
 

De eruptieve choreografieën waaraan ze haar stalen reputatie te danken heeft, ruimen het veld voor aanhoudend kolkend magma. The sea within is een magnetiserende voorstelling waarin Gruwez de chaos niet langer wil beteugelen, maar zijn eigen orde laat zijn. Nog steeds even vinnig en intens, maar in plaats van in te zoomen op het individu, laat ze de dansers opgaan in een weids landschap.
 

De muziek is opnieuw van de hand van Maarten Van Cauwenberghe, dit keer bijgestaan door Elko Blijweert en Bjorn Eriksson. Minimalistische synths en een prikkelend spel met frequenties drijven hun elektronisch geluidsontwerp tot de bodem van je zintuigen.