a place I need to be + Oud zeer

première

Wouter Dewit
Na het mooie debuut Everything, you see (2015) was CCHA er snel bij om Wouter Dewit een podium te geven: datzelfde jaar speelde hij zijn eerste (!) concert tijdens SPOTS. Iets wat hij nog eens over deed in de oude gevangenis/UHasselt op Piano day 2016, en in 2017 stelde hij ook opvolger still voor in CCHA. 

Tijdens het seizoen 19/20 was onze eerste muzikale artist in residence (en intussen ook achterbuur) prominent aanwezig met een try-out concert, een releaseconcert rond here én als gast bij ZondagGasten. De bijzondere concertavond Wouter Dewit invites sneuvelde uiteindelijk na twee datumverplaatsingen. Maar niet getreurd: dit najaar stelt Wouter bij ons in première zijn nieuwe (solo)album a place I need to be voor. Opgenomen op drie avonden in de vijf weken van die eerste lockdown, ‘hoor’ je de lente, maar ‘zie’ je ook een zekere donkerte.

"*** Een plaat vol kersenpitkussenwarmte, met nieuwe nuances en een ruimer vizier." KnackFocus, 2 oktober 2019
“**** Een mooi en sfeervol album dat Wouter Dewit in een keer flink op de kaart zet.” writteninmusic.com, 14 december 2017

Jan Swerts
Jan Swerts werd in zijn tienerjaren erg beïnvloed door Wim Mertens, Philip Glass en Keith Jarrett, later hadden ook artiesten als Max Richter en Jóhann Jóhannsson (na een concert in CCHA!) een enorme impact. Debuut Weg (2010) was een weemoedige tocht doorheen donkere straten, enkel begeleid door een minimalistische piano en een ijle stem. Humo, Knack, De Morgen, Radio 1 en Klara: allemaal haalden ze de superlatieven boven. En dat deden ze opnieuw voor Anatomie van de melancholie (2013) en Schaduwland (2016). 

Samen met journalist Lander Deweer schreef Jan Swerts intussen ook 2 boeken: Een duiker op Mars (2018) over het syndroom van Gilles de la Tourette en De nieuwe stilte, een ‘verkenning in het akoestische Wilde Westen’. Mede daardoor liet Oud zeer 5 jaar op zich wachten, maar medio november is er dan toch dat vierde album. 

Oud zeer - 10 nummers, stuk voor stuk vernoemd naar grafschriften die Swerts de afgelopen jaren op begraafplaatsen las - gaat verder waar Weg halt hield en is een muzikaal grafduinen, een memento mori waarop Swerts in zijn typische mix van singer-songwriter en klassiek de luisteraar herinnert aan het troostende feit dat we er weldra nooit meer zullen zijn. Stipte hij voorheen graag de invloeden van Nick Drake en Jotie T’Hooft aan, dan liet Swerts zich deze keer vooral inspireren door The raven van Edgar Allen Poe en Hejira van Joni Mitchell, één van zijn lievelingsplaten.

Het is een traditie intussen: als Jan Swerts een nieuw album uitbrengt, dan presenteert hij dat ook in CCHA, ditmaal zelfs in première, enkele dagen voor het album in de winkel ligt!

"**** Sommige muziek is zo mooi dat ze zich kan meten met de stilte." De Morgen, 1 februari 2013
"^8.5/10 Met Schaduwland maakt Jan Swerts ondanks (of ironisch genoeg, dankzij) alle miserie zijn beste album tot nu toe." enola.be, 17 oktober 2016
"**** Een prachtig staaltje van hedendaagse kamermuziek dat alle snaren van je gemoed aan het trillen bracht. Een indringende, emotionele ervaring van een artiest die stilaan zonder blozen tussen Mark Hollis, Max Richter, Dustin O'Halloran en Haushka mag staan." FocusKnack, 9 november 2016