Larsen C

Belgische première

Elvedon (2015), Opus (2016), ION (2018). Met die 3 voorstellingen maakte de Griekse choreograaf Christos Papadopoulos naam. “Een noodzakelijk nieuw gezicht in de danswereld,” volgens een Franse recensent, wiens werk meteen werd opgepikt door internationale coproducenten en festivals.

Papadopoulos schrijft poëzie in betoverende meditaties over onze plek als mens in het grote geheel, met de natuur als zijn grote inspiratiebron. Zijn choreografieën zijn als een ononderbroken reeks lichaamsgolven en microbewegingen. Een rigoureus en hypnotiserend schrift dat geometrie en minimalisme combineert met optische verschijnselen. 

Elvedon riep de eindeloze, rusteloze beweging van de oceaan op, geïnspireerd ook op The waves van Virginia Woolf. In Opus fungeerde het menselijk lichaam als extra instrument om de muziek van Bach te veruitwendigen en voor ION keek hij naar de bewegingen van vluchten vogels en zwermen insecten. 

Zijn nieuwe creatie Larsen C stelt de manier waarop we dingen zien in vraag: wat de blik voor ons verbergt, hoe snelheid of andere elementen onze percepties (kunnen) beïnvloeden. 

Zo herinnert de choreograaf zich zijn ervaring met het luisteren naar muziek terwijl hij door een bos reed: afhankelijk van het soort muziek, van klassieke tot Griekse traditionele muziek, veranderde zijn indruk van het landschap om hem heen. Sensaties, herinneringen en fysieke prikkels maken zoiets gewoons als een rit door het bos tot iets buitengewoons, zonder vast standpunt van waaruit we de wereld observeren.