De kracht van verlangen - Geborgenheid

De ingrediënten voor deze vierde reeks van de Tafelrede zijn wel bekend: een inspirerende spreker, gekruide gedachten en een uiterst fijn driegangenmenu met zorg voorbereid door het team van topchef Giovani Oosters. Elk seizoen belichten de drie avonden één thema. Voorheen focusten we op de kracht van de lach, van de melancholie en de verbeelding. De vierde reeks gaat over de kracht van verlangen.

Luuk Gruwez (Kortrijk, 1953) woont sinds 1976 in Hasselt. Hij debuteerde in 1973 met de bundel Stofzuigergedichten. Naast poëzie publiceerde hij ook proza, verhalen, columns, het ‘Siamese’ dagboek Onder vier ogen met Eriek Verpale en de autobiografie Het land van de wangen. In 2009 kreeg Gruwez van het publiek de Herman de Coninckprijs voor zijn gedicht Moeders.

Centrale thema’s in het werk van Gruwez zijn de zwakheid en kwetsbaarheid van de mens en diens onvervulde verlangen naar geborgenheid. Ontroering en ironie zorgen voor elkaars evenwicht in de verteltoon.

Met een beetje geluk verschijnt net begin februari 2020 Het land van de handen.

Danser

Ik ben de danser die de dans uitvond.
Vóór mij bleef ieder als een standbeeld stil.

Toen op het topje van mijn neus een wesp neerstreek en ik een gat sprong in de lucht begon mijn allereerste dans.

Daarna pas is men mij gevolgd toen ik al bijna doodgedanst, nog met de laatste danser dansen wou, het donker in.

De meeste dagen ging ik na waarom ik dansen moest.

Misschien om mij het vallen te beletten. Misschien als schans tegen de nacht die zo geniepig in mij kneep en in mijn knoken trieste noten zong. Of om de mosaanslag te bannen die winterregen aanbrengt op de huid van wie lang stil blijft staan?

Ik wist: de beste dansers slapen niet. Dans blijft trillen in hun wimpers.

Ze liggen hoogstens nonchalant, een hand achter de nek, als cowboys te kauwen op een strootje.
Zij kunnen over wolkenkrabbers scheren en ik niet.

Maar wel ben ik de danser die de dans uitvond.
Na mij leek alles namaak, plagiaat en fake.