A streetcar named Desire

De gegoede, knappe Blanche DuBois trekt, nadat ze haar huis heeft verloren, in bij haar zus en schoonbroer in het achtergestelde New Orleans. Blanche is geschokt door de omstandigheden waarin haar zus Stella woont. Het machogedrag en de proletarische achtergrond van haar schoonbroer Stanley (een immigrant nota bene), wekken misprijzen en ergernis bij haar op. Stanley probeert haar op zijn beurt te verdrijven. Op wrede wijze legt hij Blanches geheimen bloot en onthult de ware reden voor het verlies van het huis.

Tennessee Williams, één van de grootste Amerikaanse toneelschrijvers van de 20ste eeuw, schreef met A streetcar named Desire (1947) een successtuk. Hij won er de Pulitzer-prijs voor drama mee en het werk werd sindsdien vele keren bewerkt voor theater, opera, dans, televisie en film.

De Belgisch-Siciliaanse regisseur Salvatore Calcagno brengt de relevantie die het stuk nog vandaag heeft, op het podium en doet dat in de geest van Tennessee Williams als ‘schrijver van de gemarginaliseerden’. Williams mag dan geleefd hebben in een Amerika waarin segregatie en xenofobie de norm was, ook nu nog worden mensen verdrukt en uitgesloten op basis van afkomst en seksuele identiteit. Net als Williams (die zelf als homoseksueel worstelde met een veroordelende maatschappij) claimt Calcagno het bestaansrecht voor elke individuele identiteit.

Salvatore Calcagno maakt A streetcar named Desire tot een verstikkende, wellustige, koortsige tragedie waarin een vrouw (Blanche) zich, ondanks haar leugens en ontkenning, haar eenzaamheid, frustratie en desillusie, met alle macht vastklampt aan het leven.

“Ik wil de hitte van New-Orleans op het podium brengen en me daarbij laten inspireren door dat Siciliaanse universum dat ik zo goed ken.”
Salvatore Calcagno