Sanne De Wilde

Een sprookje, dat is de wereld van Sanne De Wilde. Haar boek over een dwergenpretpark in China heet niet voor niets: The dwarf empire. Dat The dwarf empire een gouden kaft heeft, verraadt al het een en ander over de opvattingen van De Wilde.

Ze vindt dwergen niet gek, ze vindt kleine mensen mooi. Alles is aangepast aan hun grootte, ze kunnen overal bij. Ze zijn in de meerderheid, ze vallen niet op. Wat nu opvalt zijn de bezoekers, ze moeten hun hoofd bukken voor ze ergens binnen kunnen. Als er nu ook nog een Sneeuwwitje rondliep, dan zou het sprookje compleet zijn. Maar wacht, er is een Sneeuwwitje. Het is Sanne De Wilde zelf. Aan het eind van haar boek poseert ze met de dwergen. In het wit. In het spoor van een wereld waar genetica mensen kleurt ontstaat Snow white, portretten van mensen die van zichzelf helemaal wit zijn. Ze missen het gen dat voor pigment zorgt. Je blijft kijken. De achtergrond waarvoor ze staan is even licht van kleur als de albino’s zelf. Ze lijken zo uit een eigen wereld te komen, een sprookjeswereld waarin niet alleen zij, maar de rest ook wit is. Is dat typerend voor het werk van Sanne De Wilde? Dat het leven over haar schouder meekijkend een sprookje is? (Dat zullen we weten met haar volgende onderwerp.)
Hans Aarsman