Sven Verhaeghe

Sven Verhaeghe mijdt het idyllische landschap niet. Eind negentiende eeuw werd dit onderwerp in de schilderkunst verbannen, omdat het een louter geschilderd raampje zou zijn. Een oppervlak dat ons kijken in stroomversnelling brengt, maar ons denken het zwijgen oplegt. Het landschap werd gedoemd tot lucht, horizon en voorgrond. Wat daar tussen afspeelt is mythologie, natuur of weersfenomeen.

Verhaeghe herneemt het negentiende-eeuwse landschap binnen een hedendaags kader. Zijn landschappen doorbreken de drielagige opbouw van het klassieke landschap. Wat lucht was wordt nu voorgrond, wat voorgrond was valt buiten het kader, wordt onbelangrijk.

Het werk van Verhaeghe wankelt tussen abstract en realistisch, wat eerst ongedwongen en vrij lijkt wordt een wolkenhemel of kerkhof. Zijn werken lijken tijdloos, omdat we ze niet klakkeloos in het hedendaagse kunnen plaatsen, maar binnen de traditie staan ze ook vreemd. Zijn werk construeert zijn eigen tijdskader en dimensie.

De tentoonstelling die Sven Verhaeghe in Hasselt brengt draagt de titel The silence of the night sky is golden. Deze zin is oorspronkelijk het filosofisch antwoord van de Zweedse filosoof Nick Bostrom op de lange termijn overlevingskansen van de mens.