Georges Vercheval

De beelden van Georges Vercheval zetten de kijker geregeld op het verkeerde spoor. De ene keer wordt men aangetrokken door hun documentaire inhoud, door het maatschappelijke engagement dat ze uitstralen, maar eindigt men met te genieten van hun subtiele, weloverwogen plastische opbouw. Elders is het juist de onverbloemde esthetiek die de kijker onweerstaanbaar inpalmt, tot die zich er van bewust wordt dat achter deze abstracte vormentaal toch steeds een werkelijkheid schuilgaat met een meer prozaïsche, vaak ook sociale en politieke dimensie.

Tot Vercheval's meest openlijk esthetiserende beelden mogen de bijna abstract te noemen opnamen van verweerde rotsformaties, betonplaten, asfalt, ruw verwerkte natuursteen, hout en karton of zelfs piepschuim worden gerekend. Bij een eerste aanblik ervaren we vooral de afgewogen verhoudingen van lijnen en vlakken, ondersteund door gradaties van licht en donker.

Maar de fotograaf is alert genoeg om de leesbaarheid van zijn beelden 'als foto's' (d.w.z. als waarheidsgetrouwe documenten van een werkelijkheid) nooit in het gedrang te brengen. De fotografische techniek wordt optimaal ingezet om de textuur van de materialen haast voelbaar weer te geven, en de cadrages, hoe rigoureus ook, laten altijd wel een zekere doorkijk naar de ruimere omgeving waaruit deze beelden werden weggesneden. Op die manier behouden ze ondanks alles in zekere mate een landschappelijk karakter. Het gefotografeerde blijft steeds herkenbaar als 'fragment' van een groter geheel, en als 'restant' van de natuurlijke processen of menselijke ingrepen die aan onze omgeving vorm geven. Het lijken pure vormstudies, maar ze dragen steeds een vorm van historiciteit in zich.
Overgenomen uit: Pool Andries in fotoboek Georges Vercheval, l’ordre des choses, photographies 1959-1988.