Anne de Gelas & Christophe Collas

In haar werk toont Anne de Gelas de anachronistische kroniek, teder en getormenteerd, van de kleine wereld die haar omringt en de grote vragen die haar kwellen. Zij praat over het precaire evenwicht van een jonge moeder en over verlies, aangekondigd verlies van de sporen van het verleden die gedoemd zijn te verdwijnen. Deze kroniek bestaat uit foto’s, schetsen, collages, muzieknoten, dagboekfragmenten die de puzzelstukken zijn van een familie (de hare). Haar foto’s lijken soms onhandig of mislukt, maar spreken daardoor des te meer aan. Christine de Naeyer spreekt in dit verband over 'een verontrustende intimiteit in de stilte van een kreet'.

Christophe Collas brengt alledaagse foto’s, instinctief gefotografeerd, samen in veelluiken (Polyptyques) waardoor de fotograaf de narratieve aspecten van het beeld op de proef stelt. De mogelijkheden hiertoe zijn veelvuldig. De assemblage is slechts één mogelijkheid van vele. Soms toont hij ook meerdere foto’s van eenzelfde scene of voorwerp, die zo een zuiver fotografische manier tonen om een onderwerp te benaderen. Zijn onderwerpen, gefotografeerd in zwart-wit of kleur, zijn zowel architectuur, landschap, portretten als stilleven. De hier tentoongestelde reeks werd nog nooit eerder getoond.