Ysbrant

Op het eerste gezicht lijken Ysbrants doeken een kluwen van chaos te zijn: vrouwenlichamen, dijbenen, haren, jurken, vlakken en kleuren - veel, hoofdzakelijk primaire kleuren - duiken in vaak zwierige bewegingen door elkaar op, alsof de hand van de schilder net door de zucht van het toeval even verdwenen is.

Maar als je als kijker goed kijkt en ziet, ontdek je tussen de beweging van de vlakken en de figuren de orde. De orde van en binnen het doek, de orde tussen de beelden, en de orde van de verf en van de kleuren. En is het niet juist die chaos die de orde creëert?

De kunstenaar laveert tussen abstractie en figuratie en tast af hoever de grenzen tussen beiden reiken. De figuratie is immers een soort kruk waarop de schilder steunt om alles los te laten, om het doek en de verf hun eigen weg te laten gaan en al dan niet in abstracte kleurvlakken te laten uitmonden.

Op die manier wordt Ysbrants eigenlijke onderwerp het schilderen. Het gaat om de materie, weg van de vormen van het onderwerp, de ontdekkingsreis van de vormen, van de lijnen, van de huid van het doek en de dimensies die de verf geven kan.
(uit de tekst van Inge Braeckman over het werk van Ysbrant)