Suze Milius/Het Zuidelijk Toneel & House Crying Yellow Tears

Zijn we beesten, of worden we tot beesten gemaakt? Filmregisseur Stanley Kubrick vlocht deze vraag als rode draad door zijn oeuvre. Het stille straatschoffie uit de Bronx, schaker, fotograaf, notoir pessimist, maniakaal perfectionist groeide uit tot één van de meest invloedrijke filmmakers van na WO II. Spartacus, Lolita, 2001: A space odyssey, A clockwork orange, Full metal jacket, The shining. Stuk voor stuk hebben ze meerder generaties getekend.
 

Suze Milius bewondert Kubrick evenzeer als ze bang van hem is. Vanwege zijn esthetiek, zijn wereldbeeld, zijn bijna obsessieve interesse voor geweld als onvervreemdbaar onderdeel van de mens. Al op jonge leeftijd kregen zijn films voor Suze een iconische status; er werd over gesproken als films die ze echt moest zien, waarna er kwellend aan toe werd gevoegd dat ze er nog te jong voor was. Het zien van de films haalde weinig van de enigmatische schittering weg, en inzicht in zijn dictatoriaal perfectionisme voegde er nog een schepje aan toe.
 

Suze Milius volgen we al van haar afstudeervoorstelling aan de Toneelacademie Maastricht. Met haar beeldend theater maakte ze pakkende en intrigerende voorstellingen als Exhibit, Nipt (Laika), Water en Zwischen (het nieuwstedelijk).
 

Vorig seizoen stond haar voorstelling Talk show in intieme podium-op-podium-opstelling in de theaterzaal. Nu maakt ze met The world according to Kubrick haar debuut in de grote zaal. Het belooft een monumentale voorstelling te worden, met onder meer Abke Haring (Unisono, CCHA, 2015 en Platina, CCHA, 2018).