Raf Walschaerts

Een half leven al speelt hij bij Kommil Foo, nu staat hij alleen op het podium. Een gitaar, een piano, een handvol sterke verhalen en songs.
 

Onverschrokken zal hij zijn, die Walschaerts. Moedig in de eenvoud: niks in de handen, niks in de mouwen. Hilarisch, absurd, ontroerend eerlijk, scherp. Maar vergis je niet. De waarheid eist haar plek op. Altijd. Door de kieren van zijn verdediging zal ze sijpelen. Ook al zet hij zich schrap, weert hij zich als een duivel in een wijwatervat, houdt hij krampachtig de schijn hoog… Vergeefs. Hopeloos vergeefs.
 

Uit scheuren en kieren zal ze druppelen, de waarheid. Gutsen. Bulderen. Niet te stelpen. Een bres in zijn verdediging. De bolster op barsten. Om dan plots… open en bloot. Voor u. Een keizer zonder kleren. Een sterveling. Nietig. Onbeduidend. Weerloos. Al te menselijk. Omarm hem. Toon hem de liefde. Hij is alleen. Biecht.